ေရွးတုန္းကပါ။ လူတစ္ေယာက္ ခရီးထြက္ၿပီး ျပန္ေရာက္လာတဲ့အခါ သူ႕ အိမ္ မီးေလာင္ေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲမွာ အလွဆုံးအိမ္မို႔ ေပါက္ေစ်းထက္ ႏွစ္ဆေပးၿပီး ၀ယ္သူေတြ ရွိေပမယ့္ မေရာင္းခဲ့ဘူး။ ခုေတာ့ အိမ္ႀကီးက သူ႕မ်က္စိေအာက္မွာပဲ တဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနတဲ့ မီးၫႊန္႔ေတြ ၀ါးမ်ိဳတာ ခံေနရတယ္။ လူေတြလည္း ေရာက္လာၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွ် မတတ္ႏိုင္ၾကဘူး။ မီးအေလာင္ျမန္ပုံမ်ား ဘာမွ် ျပန္ရဖို႔ မလြယ္ဘူး။ သူ အႀကီးအက်ယ္ ၀မ္းနည္းသြားတယ္။ သူ႕သား တစ္ေယာက္ ေျပာလာၿပီး ေျပာတယ္။
“မပူပါနဲ႔အေဖ၊ မေန႔ကပဲ အိမ္ကို ေရာင္းျဖစ္သြားတယ္။ ေစ်းေကာင္းတာမွ ေပါက္ေစ်းရဲ႕ သုံးဆ”
“ေျပာေရာေပါ့ သားရယ္” တဲ့။
အဖိုးႀကီး အမူအရာေျပာင္းသြားတယ္။ သူမ်ားေတြ မီးေတာက္ႀကီးကို ၾကည့္သလိုမ်ိဳး ေအးေအးသက္သာ ၾကည့္ႏိုင္သြားတယ္။ သည္မီး . . . သည္အိမ္ႏွင့္ . . . သည္အေျခအေနပဲ။ သူ ဂ႐ုစိုက္စရာ မလိုေတာ့ဘူး။ အဲသည့္အခ်ိန္မွာ ေနာက္သားတစ္ေယာက္ ေျပာလာတယ္။
“ဘာလုပ္ေနတာလဲ ေဖေဖ။ ၿပဳံးလို႔ပါလား။ အိမ္က ျပာျဖစ္ေတာ့မယ္”
“မင္းအစ္ကိုႀကီး အားလုံးေျပာျပတယ္။ ေရာင္းလိုက္ၿပီတဲ့ဆို”
“ေငြကမေခ်ရေသးဘူး ေဖေဖ။ သူက အခု အေရာင္းအ၀ယ္ ဖ်က္ေတာ့မွာေပါ့”
“ဘာ”
အားလုံးဟား ေျပာင္းလဲသြားတယ္။ ေျခာက္စျပဳတဲ့ ပါးျပင္ေပၚက မ်က္ရည္ေတြ လိမ့္ဆင္းလာတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းက ၿပံဳးမေနေတာ့ဘူး။ ဘယ္ဘက္ရင္အုံမွာ တဒုန္းဒုန္းႏွင့္။ သူဟာ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သူပိုင္ . . .။ သူ႕ဥစၥာ . . .။ အငယ္ဆုံးသား ေရာက္လာျပန္တယ္။ သူ႕မွာလည္း သတင္းစကားႏွင့္။
“၀ယ္သူက အေတာ္ကတိတည္တယ္ အေဖ။ သူ႔ဆီက ကၽြန္ေတာ္လာခဲ့တာ။ မီးေလာင္မွာကို ဘယ္သူမွ ႀကိဳမသိႏိုင္ၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ အ၀ယ္ကတိကို မပ်က္ေစရဘူး။ ေပးစရာရွိတာ ေပးပါ့မယ္တဲ့”
အဖိုးႀကီး ပုံမွန္ ျပန္ျဖစ္သြားတယ္။ အေျခအေနေတြက မေျပာင္းလဲပါဘူး။ အယူအဆေတြက ေျပာင္းလဲတတ္တာပါ။ ငါစြဲရွိရင္၊ ငါႏွင့္ဆိုင္တာဆိုရင္ ပူပန္ရတယ္။ အစြဲမရွိရင္ေတာ့ သက္သာတယ္တဲ့။
ဒါေပမယ့္ ေလာကီနယ္မွာ၊ အိုင္ဒန္တတီ (identity) ဆိုတာ အေရးပါတဲ့ ဂလိုဘယ္ေခတ္မွာ မီးေလာင္ေနတာ ကိုယ့္အိမ္လား၊ သူ႕အိမ္လားေတာ့ ကြဲျပားတဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္ရွိထားဖို႔ လိုတယ္။ ဘယ္သူ႕အိမ္ျဖစ္ျဖစ္ မီးမေလာင္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆုံးေပါ့။ ပုထုဇဥ္တစ္ေယာက္အတြက္ ပုံျပင္ေတြက ပညာရႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေလာက္ပါပဲ။
စံပယ္ျဖဴ မဂၢဇင္း
ဇြန္၊ ၂၀၀၈
|
Post a Comment