အတြင္းမွ အျပင္သို႔

- ငယ္ရြယ္၊ လြတ္လပ္
အကန္႔သတ္မဲ့စိတ္ကူးနဲ႔
ငါ့ရဲ႕အိပ္မက္ထဲမွာ
``ကမာၻႀကီးကို ေျပာင္းပစ္မယ္´´ ။
- အသက္ကေလးရလာ
`ပညာ´ဆိုတာ နည္းနည္းသိ
ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွာ
``ကမာၻႀကီးဟာ ကမာၻႀကီးပါပဲ . . .´´ ။
- အိပ္မက္ကို ေစ်းဆစ္
ငါခ်စ္တဲ့ငါ့တိုင္းျပည္
တစ္ခုခုျဖစ္ရမည္ေပါ့
သည္တစ္ခါလည္း
``တုိင္းျပည္ဟာ တုိင္းျပည္ပါပဲ . . .´´ ။
-ဘ၀ရဲ႕ဆည္းဆာခ်ိန္
အိပ္မက္ေတြ အရွိန္ကုန္စ
ဇနီးမယား သမီးသားအတြက္
ေပးဆပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားဆဲ
သူတို႔လည္း သူတို႔ဘာသာ
``မိသားစုဟာ ဒီအတိုင္းပါပဲ . . .´´ ။
-ေသရာေညာင္ေစာင္း
လဲေလ်ာင္းခ်ိန္ေရာက္ေတာ့မွ
ငါ သိရၿပီ (ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ပါ)
``ငါဟာ ငါပဲ၊ ဘာမွ မေျပာင္းလဲ . . .´´ ။

အဂၤလိကန္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါး ေရးခဲ့တာပါ။ အိုမင္းတြင္းဆုံးအခ်ိန္ ေရာက္ေတာ့မွ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ေတြ႕လိုက္ရတဲ့ ဖြင့္ဟ၀န္ခံခ်က္ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ အိပ္မက္ေတြ ရွိၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အိပ္မက္မက္တာ အျပစ္မဟုတ္ပါဘူး။ အိပ္မက္ မမက္တတ္တာကသာ အျပစ္ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အိပ္မက္ေတြဟာ အစီအစဥ္ မွားေနသလားပဲ။
အထက္မွာ ဖြင့္ဟ၀န္ခံခဲ့တဲ့ အဂၤလိကန္ဘုန္းေတာ္ႀကီးလိုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ငယ္အိပ္မ္က္ေတြဟာ သိပ္ႀကီးသိပ္က်ယ္ေလ့ ရွိၾကတာကိုး။ ကမာၻႀကီးနဲ႔ ခ်ီတယ္။ ေလာကႀကီးနဲ႔ ခ်ီတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အိပ္မက္ေတြ က်ဳံ႕က်ဳံ႕သြားလိုက္တာ ေနာက္ဆုံးအိမ္ တံစက္ၿမိတ္ေအာက္ ေရာက္သြားေရာ။ ႀကီးရာက ငယ္လာတဲ့သေဘာ။ အျပင္က အတြင္းကို က်ဳံ႕လာတဲ့သေဘာေပါ့။ အေရးအႀကီးဆုံး ပထမေျခလွမ္းျဖစ္တဲ့ `မိမိကုိယ္ကိုယ္ ေျပာင္းလဲေရး´ ဆိုတာကိုေတာ့ ေသရာေညာင္ေစာင္းေပၚေရာက္ေတာ့မွပဲ သတိရၾကေတာ့တယ္။ တခ်ဳိ႕ဆိုရင္ တစ္ဘ၀သာ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားေရာ၊ တစ္ခါမွ မစဥ္းစားမိခဲ့ၾကဘူး။
လမ္းမေလွ်ာက္တတ္ခင္ ေလးဘက္သြားရတယ္။ အခ်ၤာမတတ္ခင္ အလီက်က္ရတယ္။ အထက္တန္းမေအာင္ပဲ တကၠသိုလ္တက္လို႔မရဘူး။ ဘ၀မွာ ျဖတ္လမ္းမရွိပါဘူး။ အတြင္းကေန အျပင္ကို တစ္ဆင့္ၿပီး တစ္ဆင့္ ခ်ဲ႕သြားရတာမ်ဳိးပါ။ ဒီေတာ့ အိပ္မက္ေတြ မက္ၾကပါ။ ကိစၥမရွိပါဘူး။ အေရးႀကီးတာ အိပ္မက္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ အရင္ေျပာင္းဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ဘ၀တစ္ခုရဲ႕ အစျပဳရာ မိဘ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ကုိယ္တိုင္ပါ။ ဒီအတြက္ ပထမဆုံးလုပ္ရမွာက ``မွန္´´ ၾကည့္ဖို႔ပဲ။ မွန္ထဲမွာ ေပၚလာမယ့္ ကိုယ့္ရဲ႕ ကိုယ္ပြားပုံရိပ္ဟာ ကုိယ့္အတြက္ အေရးအႀကီးဆုံးပဲေလ။ မွန္ထဲက လူနဲ႔ စကားေျပာရပါလိမ့္မယ္။ မကြယ္မေထာင့္၊ မလိမ္မညာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာဖို႔ လိုပါတယ္။ ငါဘာလဲ၊ ငါ့မွာ ဘာေတြရွိလဲ၊ ဘာေတြ မရွိလဲ၊ ငါဘာလုပ္သင့္သလဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အမွန္အတိုင္းေတြ႔ရွိၿပီဆိုရင္ ဘ၀ရဲ႕ ပထမဆုံးေျခလွမ္းကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ႀကီး စတင္မိၿပီလို႔ဆိုႏိုင္ပါတယ္။

ေက်ာ္၀င္း ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစု သားေရႊဥ (SEAN COVEY – THE 7 HABITS OF HIGHLY EFFECTIVE TEENS) ထဲကပါ။ ဟုတ္ပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္ဆိုရင္ ကိုယ္ကိုယ္ကိုယ္ အရင္ဆုံးျပင္ရမွာကို ေမ့ၿပီး မလုပ္သင့္ မျဖစ္သင့္တာေတြ လုပ္ခဲ့၊ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ သြားမယ့္ပန္းတိုင္တူရင္ေတာင္ အခ်ိန္ေတြ ပိုကုန္သြားတာေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခု သတိေပးခ်င္တာကေတာ့ အလုပ္တစ္ခု လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္
၁။ ဘာအတြက္လုပ္မွာလဲ?
၂။ ဘာေၾကာင့္လုပ္မွာလဲ?
၃။ ဒီလိုလုပ္လိုက္ျခင္းရဲ႕ အက်ဳိးဆက္ကဘာလဲ? ဆိုတာေတြကို အရင္ဆုံးစဥ္းစားၾကပါလို႔ . . . ။
ဘ၀တိုက္ပြဲကို ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈမ်ားျဖင့္ ေအာင္ပြဲရၾကပါေစ။